Apuleius per totum orbem terrarum in claritudinem pervênit eâ fabulâ, quae est unica fabula Romanica Latinê scripta nobis integrê tradita; cui postea ab Augustino Apulei compatriotâ impositum est nomen  „Asini aurei“. Eodem „Asino“  etiam lector hodiernus maximê delectatur fabellis fabulae inclusis, quarum illustrissima est de Amore et Psyche scripta. Fabellae autem Apuleianae ingeniosae esse probantur eo quod ipse Bocatius iisdem abundê usus est.
Apuleius primâ personâ singulari adhibitâ reddit narrationem Lucii iuvenis, qui curiositate suâ inductus incurrit in perniciem. Nam idem salvâ conscientiâ humanâ mutatur in asinum. Lucius hanc in formam mutatus pericula passionesque subit maximê mirificas. Idem iuvenis asininus incidit in latrones, iterum iterumque summê periclitatur, a puero pastore vexatur crudelissimê, nec minus iniucundê tractatur a „Syriae Deae“ sacerdotibus cinaedis fallacibus, inicitur in pistrinum, cogitur, ut cuidam viro diviti technas ostendat delectabiles more humano perficiendas matronaeque Corinthiae operam navet obscaenissimam. Necnon paucos homines benevolentes, quos invênit, curiositate suâ invitus inducit in summum periculum, velut hortulanum fidelem, qui servavit Lucium a militibus Romanis...

Primus discus Apuleianus
Iam in primo libro „Asini aurei“, qui est textus huius disci compacti auditorii, Apuleius fabularum, quibus animus horreat et suspendatur et exhilaretur, lectori (auditorîve) praebet copiam uberrimam. 

Fabulâ ineunte Lucius iuvenis Corintho Hypatam equitat in urbem Thessaliae, quae est sedes magorum magarumque praecipua. Nam idem iuvenis  summâ curiositate est affectus magiae pernoscendae. In itinere incidit in Aristomenen Aeginetam, qui mercator mellis caseique Lucio de quadam maleficâ narrat fabulam horribilem: Amicum suum Socraten a praedonibus direptum a Meroe quadam muliere primo receptum esse clementer. Ei enim paravisse cenam sapidam et denique libidine correptam Socraten secum ad lectum suum traxisse. Tum Socraten in amorem Meroes incidisse uxorem liberosque oblitum apud eam mansisse – sed mox animadvertisse, in qualis megaerae ungues incidisset: „Sed quod in conspectum plurium perpetravit, audi. Amatorem suum, quod in aliam temerasset, unico verbo mutavit in feram castorem, quod ea bestia captivitatis metuens ab insequentibus se praecisione genitalium liberat, ut illi quoque simile, quod venerem habuit in aliam, proveniret. Cauponem quoque vicinum atque ob id aemulum deformavit in ranam, et nunc senex ille dolium innătans vini sui adventores pristinos in faece submissus officiosis roncis raucus appellat. Alium de foro, quod adversus eam locutus esset, in arietem deformavit, et nunc aries ille causas agit. Eadem amatoris sui uxorem, quod in eam dĭcāculē probrum dixerat, iam in sarcinā praegnationis obsaepto utero et repigrato fetu perpetuā praegnatione damnavit, et ut cuncti numerant, iam octo annorum onere misella illa velut elephantum paritura distenditur...“